ΣΙΧΤΙΡ

Ολίγα περι πυρκαγιών [θέμα πρωτότυπο, δε συμφωνείτε?]

Σκαρφαλωμένος σε ένα ημιορεινό χωριουδάκι, κλέβοντας την τηλεφωνική γραμμή για να κάνω ένα φτωχό dial-up, πήρα μια ιδέα από τα τεκταινόμενα, σκάλισα τα αγαπημένα μου ιστολόγια, ανακάλυψα μερικά ακόμα.... και ξανα-προβληματίστηκα. Ψιλο-τσαντίστηκα επίσης.
Και αυτό, γιατί ο λόγος των ιστολόγων περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το ψυχορραγόν αθηναϊκό λεκανοπέδιο. Δε λέω, πεντε εκατομμύρια ψυχές είναι αυτές, καταδικασμένες σε αργό, ασφυκτικό θάνατο. Τι γίνεται όμως παραέξω??

Μια διαδρομή εκτός λεκανοπεδίου αρκεί για να δείξει τη ζοφερή αλήθεια.

Οι τριάντα χιλιάδες στρέμματα της Πάρνηθας ωχριούν μπροστά στις εκατοντάδες χιλιάδες στρεμμάτων της Κορινθίας, της Αιγιαλείας, της Κεφαλονιάς. Κάντε μια βόλτα και θα καταλάβετε. Στην τελευταία (Κεφαλονιά) θα δείτε τι σημαίνει να περνάει η φωτιά μέσα από τα χωριά. Θα δείτε ότι εκεί, η φωτιά αφέθηκε τελικά να καταλήξει στη θάλασσα... μόνο έτσι έγινε δυνατό να τερματιστεί το σκηνικό της κόλασης....

Αντίλογος: η Πάρνηθα, η Πεντέλη (και ο Υμηττός, το Ποικίλο, το Αιγάλεω) δίνουν ζωή σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους...άρα το βάρος της καταστροφής είναι πολλαπλάσιο σε σχέση με αυτό των απέραντων καμμένων εκτάσεων της επαρχίας. Είναι πράγματι έτσι?

Ναι και όχι.

Ναι γιατί η καταστροφή των πνευμόνων του λεκανοπεδίου σημαίνει το θάνατο του μισού πληθυσμού της χώρας.

Όχι, γιατί με αυτή τη λογική θεριεύουμε τον εγωκεντρισμό της "πρωτεύουσας". (Εκείνες τις κολασμένες μέρες του Ιουλίου καιγόταν και ο Γράμμος: το θυμάται κανείς? ή μόνο αυτοί που τον είχαν ξανακάψει με ναπάλμ μισό αιώνα πριν?). Όχι, γιατί ελάχιστοι είναι τελικά αυτοί που καταλαβαίνουν, που βλέπουν τον κατήφορο, τη γλιστερή τσουλήθρα που ακολουθούμε. Όχι, γιατί είναι πάρα πολλοί πλέον οι αμνήμονες.

[Συνεχίζεται -ελπίζω]