Τόσα, τόσα, τόσα λέγονται. Για τις "εκλογές". Η λέξη σε εισαγωγικά γιατί δεν πιστεύω ότι πράγματι εκλέγουμε κάτι, κάποιους, οτιδήποτε.
Τώρα πια, δεν εκλέγουμε.
Προβάλλουμε: το ποδηγετημένο εγώ μας. Την καταπιεσμένη, δυσδιάκριτη πλέον προσωπικότητά μας. Μέσα από κοκκορομαχίες, αλλαλαγμούς, παράλληλους, αλλεληλεπικαλυπτόμενους κραυγαλέους μονόλογους.
Προσκυνάμε: τους θεοποιημένους "ηγέτες", αλλά όχι μόνον αυτούς. Και τους αυλικούς τους, την οικογένειά τους (μέχρι και νιοστού βαθμού συγγενείας).
Εκλιπαρούμε: τη θεσούλα, το ρουσφέτι, το βόλεμα της κοντόφθαλμης ύπαρξής μας.
Σταυρώνουμε: τον υποψήφιό "μας" και μαζί του σταυρωνόμαστε και μεις, καταδικασμένοι σε αργό ασφυκτικό θάνατο.
Καταπίνουμε: τις αναίσχυντα υποκριτικές υποσχέσεις, την επίπλαστη σοβαρότητα, τη δημαγωγία.
Στραβωνόμαστε: από τη λάμψη των αστέρων της τηλοψίας, των μαρμαρένιων οδοντοστοιχιών τους και της σατινένιας επιδερμίδας τους.
Αλληθωρίζουμε: πότε προς τα δω, πότε προς τα κει, ανάλογα με του ποιος μας "προσφέρει" τα περισσότερα και γρηγορότερα.
Κατρακυλάμε: στη γλιστερή τσουλήθρα της γκλαμουριάς, του διακοποδανείου, της σινιέ σπαλομπριζόλας, της πεντάλιτρης α-εμ-γκε, της πλατινένιας πιστωτικής.
Ρουφάμε: τον λιγοστό ακάθαρτο αέρα που μας απόμεινε, ελπίζοντας να βάλουμε του χρόνου 24αρι κλιματιστικό.
Πνιγόμαστε: στους λασπωμένους χείμαρρους, στον οχετό των λυμάτων των πολιτικάντηδων, στα σκατά.
Νομίζετε πως "εκλέγουμε"?
4.9.07
Τηλεμαραθώνιος...
Δεν είμαι σίγουρος, απλά το μεταφέρω: έμαθα ότι στους τηλεμαραθώνιους που διοργανώνουν τα ιδιωτικά κανάλια (δε μου αναφέρθηκε η κρατική τηλεόραση), το 2% από τις τα χρήματα που συγκεντρώνονται το εισπράττουν οι τηλεοπτικοί σταθμοί, σαν αντιστάθμισμα των "διαφυγόντων κερδών" από τη μείωση των διαφημιστικών εσόδων....
Γνωρίζει κανείς τίποτα γι' αυτό?
Γνωρίζει κανείς τίποτα γι' αυτό?
1.9.07
Παράλογο?
Αγαπητέ μου φίλε, σας διαβάζω εδώ και λίγο καιρό συστηματικά. Διατυπώνετε λογικές απόψεις -όπως άλλωστε τιτλοφορείται το ιστολόγιό σας. Δε σας κρύβω, ωστόσο, ότι σε ορισμένες από τις απόψεις σας βρήκα κάποια λογικά κενά, ή τουλάχιστον έτσι φάνηκαν σε μένα.
Στην τελευταία ανάρτησή σας όμως, θεωρώ ότι έχετε ακολουθήσει λάθος συλλογιστική οδό.
Επιτρέψτε μου:
Α. Δεδομένα:
1. Οι εργασιακές συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα είναι άθλιες. Γεγονός αδιαμφισβήτητο, το οποίο είναι εντονότερο όσο κατεβαίνουμε την κλίμακα "ιεραρχίας" ή το προσοντολόγιο.
2. Οι εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο είναι σαφώς καλύτερες, συχνότατα σε βαθμό σκανδαλώδη σε σχέση με τον ιδιωτικό (Παράδειγμα: πρόσφατα θεσπίστηκε η γονική άδεια, που δίνεται στους γονείς για να επισκεφτούν το σχολείο του παιδιού της. Αυτό όμως ισχύει μόνο για το δημόσιο, λες και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αναθρέφουν μοσχάρια, όχι ανθρώπους).
3. Ο δημόσιος τομέας παρουσιάζει την εικόνα ταχέως εξαπλούμενου καρκινώματος.
4. Ο δημόσιος τομέας ασθενεί βαριά: ανοργανωσιά, ακαταλόγιστο ευθυνών, διαφθορά, αρτηριοσκληρωτικός δεινοσαυρισμός, γιγαντισμός και άλλα τέτοια όμορφα.
Β. Παρανόηση (Α)
Μισθολογικές διαφορές δημοσίου - ιδιωτικού τομέα. Τούτες αποτελουν βασικό επίπεδο τριβής και διαξιφισμών. Η αλήθεια, ωστόσο, δεν μπορεί να αποδοθεί με μια απλή φράση του τύπου: "στον Χ τομέα οι αποδοχές είναι καλύτερες". Και αυτό διότι, αν οι καθαρίστριες ή οι φύλακες ενός δημόσιου κτιρίου έχουν καλύτερες αποδοχές από ένα σεκιουριτά ή μια ταμία σε σουπερμάρκετ, ανεβαίνοντας την "ιεραρχία" η κατάσταση αντιστρέφεται άρδην υπέρ του ιδιωτικού τομέα. Ο μισθός ένός επίκουρου καθηγητή, λόγου χάρη, συγκρίνεται μόνο με αυτόν ενός προιστάμενου καταστήματος υποδημάτων. Φτάνοντας μάλιστα σε υψηλά κλιμάκια, τότε είναι σίγουρο ότι γνωρίζετε ότι οι αποδοχές ενός CEO είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες ενός Γενικού Γραμμματέα ή ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου.
Γ. Προβλήματα (που ζητούν λύση)
1. Εργασιακές συνθήκες.
2. Εργασιακές συνθήκες
και
3. Εργασιακές συνθήκες.
Δ. Ζητούμενα
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω (και πολλά-πολλά ακόμη, φυσικά) το ζητούμενο ΠΡΕΠΕΙ να είναι ΟΧΙ η προς τα κάτω εξίσωση των εργασιακών δικαιωμάτων! Για να αισθανόμαστε δηλαδή όλοι άνετα, πρέπει να επιστρέψουμε στο εβδομαδιαίο ογδοντάωρο? Και άν αυτό συμβαίνει ήδη (που συμβαίνει σε πάμπολλες επιχειρήσεις), ΑΥΤΟ είναι που πρέπει να επιδιώξουμε?
Γράφετε: "όποιος γουστάρει να πάει στον ιδιωτικό τομέα να δει τι καλά που είναι"... Αναρωτηθήκατε γιατί κανείς ΔΕΝ γουστάρει? Φταίει γι'αυτό ο ιδιωτικό τομέας από μόνος του ή μήπως κάτι άλλο? Μηπως (λέω) το πλαίσιο λειτουργίας του? Μήπως το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι απουσιάζει έστω και η παραμικρή υποψία ΕΛΕΓΧΟΥ του? Τήρηση νόμων και διατάξεων?
Αποδέχεστε αβασάνιστα το ότι ο εργαζόμενος στον Ι.Τ. λαμβάνει αποδοχές υποδεκαπλάσιες της αξίας του παραγόμενου από αυτόν έργου, ενώ παράλληλα στηλιτεύετε το γεγονός ότι ο εργαζόμενος στον Δ.Τ. αμοίβεται πλουσιοπάροχα, σε σχέση με αυτό το οποίο αποδίδει.
Μήπως (λέω) θα ήταν υγιέστερο να επιδιωχθεί μια εξισορρόπηση, μια ουσιαστική διόρθωση αυτής της ανισορροπίας?
Ε. Μια διευκρίνιση
Ο Δ.Τ. δεν αποτελεί πεδίο άσκησης των φιλόδοξων εργαζομένων (τουλάχιστον όσον αφορά το οικονομικό σκέλος. Εκεί ξεκινάς υπαλληλάκος και καταλήγεις "διευθυντής". 'Η ξεκινάς καθαρίστρια και καταλήγεις καθαρίστρια. Στον Ι.Τ. είτε είσαι μικρο-προσοντούχος (π.χ. απόφοιτος ΙΕΚ --> γραμματέας/παρασκευαστής καφέ/τηλεφωνήτρια) και εργάζεσαι το οχτάωρο σου, που μόνιμα ξεχειλώνει ή είναι φιλόδοξο "στελεχος" που έχει ξεχάσει προσωπική ζωή, αναψυχή, οικογένεια, γκόμενα/ο και κυνηγάς το αμέρικαν ντριμ....
ΣΤ. Λύσεις (???)
Η εξάλειψη των (όντως πολλές φορές λάθος χρησιμοποιούμενων) μέσων διεκδίκησης (όπως η απεργία) από τον Δ.Τ. δεν αποτελεί λύση. Λυση αποτελεί η παροχή ουσιαστικής δυνατότητας προβολής και διεκδίκησης των αιτημάτων των εργαζομένων στον Ι.Τ. Λύση αποτελεί η παροχή της δυνατότητας στους εργαζόμενους στον Ι.Τ. να ζουν ανθρώπινα. Όχι η αφαίρεση αυτού του δικαιώματος από όλους τους εργαζόμενους.
Υστερόγραφα
1. Γνωρίζετε, φίλε μου, τι συμβαίνει σε χώρες όπου πράγματικά λειτουργούν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς? Γνωρίζετε (και με αυτό σας παραπέμπω σε παλιότερ ανάρτησή σας) ποιες παροχές δικαιούται η έγγυος γυναίκα, λ.χ. στη Ιταλία? ή η μητέρα τεσσάρων παιδιών στην Αυστρία? Μήπως επίσης έχετε υπόψη ότι σε κράτη όπως αυτά τα δικαιώματα των εργαζομένων δε γνωρίζουν διάκριση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα?
2. Γράφετε: "Η "επιχείρηση" που "δουλεύουν" δεν θα πέσει ποτέ έξω". Ναι, αυτό ισχύει αν μιλάμε πράγματι για επιχειρήσεις. Αλλά, φίλε μου, αν θεωρείτε τά σχολεία των παιδιών μας ή τα ιδρύματα πρόνοιας "επιχειρήσεις", τότε σφάλλετε οικτρά.
3. Γράφετε: "...Δεν υπάρχει άνω όριο! Θα απεργούν συνέχεια μέχρι να πάρουν αυτά που θέλουν...." -Δυστυχώς όμως, οι πρόσφατες εξελίξεις των απεργιών σας διαψεύδουν. Κανείς από όσους απήργησαν πρόσφατα δεν πήρε έστω και κλάσμα όσων ζητούσε.
4. (και τελευταίο): Τιτλοφορείτε το ιστολόγιό σας "ΛΟΓΙΚΟ". Και πράγματι, εδώ είναι η ουσία των πραγμάτων. Αντί λοιπόν να ζητάτε αυτά στα οποία αναφέρεστε, ζητήστε τον ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ του εργασιακού συστήματος. Ζητείστε τον ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ των αποδοχών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δεν μπορεί να ζήσει ο σεκιουριτάς με 370 Ε το μήνα,, ο ντελιβαδόρος από τα ανύπαρκτα πουρμπουαρ, δεν μπορεί να δουλεύει η δακτυλογράφος 14ωρο, δεν είναι δυνατο ο νεοδιόριστος επαγγελματίας οπλίτης (απόφοιτος 3ης δημοτικού) να έχει αποδοχές συγκρινόμενες με του λέκτορα. Δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης ενοικιαζόμενων δωματίων (χτισμένων με επιδότηση, βέβαια) να έχει βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα και ο ταβερνιάρης στο Βουτούμι να χρεώνει τη σαλάτα 12 Ε. Τέλος, δε μπορεί να απεργεί ο βυσματούχος κηπουρός του Δήμου επειδή δεν του πήραν καινούρια ψαλίδακαι παράλληλα ο φουκαριάρα η γραφίστρια να μην μπορεί να πάρει πέντε μέρες άδεια για την τενοντίτιδα που την ταλαιπωρεί. Όσο λοιπόν πρέπει να μπορεί κάποιος να βάλει χέρι στον πρώτο, τόσο θα πρέπει να μπορεί να ζήσει η δεύτερη. Και όχι να πάρουμε την ψαλίδα και να της κόψουμε το χέρι!
Στην τελευταία ανάρτησή σας όμως, θεωρώ ότι έχετε ακολουθήσει λάθος συλλογιστική οδό.
Επιτρέψτε μου:
Α. Δεδομένα:
1. Οι εργασιακές συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα είναι άθλιες. Γεγονός αδιαμφισβήτητο, το οποίο είναι εντονότερο όσο κατεβαίνουμε την κλίμακα "ιεραρχίας" ή το προσοντολόγιο.
2. Οι εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο είναι σαφώς καλύτερες, συχνότατα σε βαθμό σκανδαλώδη σε σχέση με τον ιδιωτικό (Παράδειγμα: πρόσφατα θεσπίστηκε η γονική άδεια, που δίνεται στους γονείς για να επισκεφτούν το σχολείο του παιδιού της. Αυτό όμως ισχύει μόνο για το δημόσιο, λες και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αναθρέφουν μοσχάρια, όχι ανθρώπους).
3. Ο δημόσιος τομέας παρουσιάζει την εικόνα ταχέως εξαπλούμενου καρκινώματος.
4. Ο δημόσιος τομέας ασθενεί βαριά: ανοργανωσιά, ακαταλόγιστο ευθυνών, διαφθορά, αρτηριοσκληρωτικός δεινοσαυρισμός, γιγαντισμός και άλλα τέτοια όμορφα.
Β. Παρανόηση (Α)
Μισθολογικές διαφορές δημοσίου - ιδιωτικού τομέα. Τούτες αποτελουν βασικό επίπεδο τριβής και διαξιφισμών. Η αλήθεια, ωστόσο, δεν μπορεί να αποδοθεί με μια απλή φράση του τύπου: "στον Χ τομέα οι αποδοχές είναι καλύτερες". Και αυτό διότι, αν οι καθαρίστριες ή οι φύλακες ενός δημόσιου κτιρίου έχουν καλύτερες αποδοχές από ένα σεκιουριτά ή μια ταμία σε σουπερμάρκετ, ανεβαίνοντας την "ιεραρχία" η κατάσταση αντιστρέφεται άρδην υπέρ του ιδιωτικού τομέα. Ο μισθός ένός επίκουρου καθηγητή, λόγου χάρη, συγκρίνεται μόνο με αυτόν ενός προιστάμενου καταστήματος υποδημάτων. Φτάνοντας μάλιστα σε υψηλά κλιμάκια, τότε είναι σίγουρο ότι γνωρίζετε ότι οι αποδοχές ενός CEO είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες ενός Γενικού Γραμμματέα ή ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου.
Γ. Προβλήματα (που ζητούν λύση)
1. Εργασιακές συνθήκες.
2. Εργασιακές συνθήκες
και
3. Εργασιακές συνθήκες.
Δ. Ζητούμενα
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω (και πολλά-πολλά ακόμη, φυσικά) το ζητούμενο ΠΡΕΠΕΙ να είναι ΟΧΙ η προς τα κάτω εξίσωση των εργασιακών δικαιωμάτων! Για να αισθανόμαστε δηλαδή όλοι άνετα, πρέπει να επιστρέψουμε στο εβδομαδιαίο ογδοντάωρο? Και άν αυτό συμβαίνει ήδη (που συμβαίνει σε πάμπολλες επιχειρήσεις), ΑΥΤΟ είναι που πρέπει να επιδιώξουμε?
Γράφετε: "όποιος γουστάρει να πάει στον ιδιωτικό τομέα να δει τι καλά που είναι"... Αναρωτηθήκατε γιατί κανείς ΔΕΝ γουστάρει? Φταίει γι'αυτό ο ιδιωτικό τομέας από μόνος του ή μήπως κάτι άλλο? Μηπως (λέω) το πλαίσιο λειτουργίας του? Μήπως το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι απουσιάζει έστω και η παραμικρή υποψία ΕΛΕΓΧΟΥ του? Τήρηση νόμων και διατάξεων?
Αποδέχεστε αβασάνιστα το ότι ο εργαζόμενος στον Ι.Τ. λαμβάνει αποδοχές υποδεκαπλάσιες της αξίας του παραγόμενου από αυτόν έργου, ενώ παράλληλα στηλιτεύετε το γεγονός ότι ο εργαζόμενος στον Δ.Τ. αμοίβεται πλουσιοπάροχα, σε σχέση με αυτό το οποίο αποδίδει.
Μήπως (λέω) θα ήταν υγιέστερο να επιδιωχθεί μια εξισορρόπηση, μια ουσιαστική διόρθωση αυτής της ανισορροπίας?
Ε. Μια διευκρίνιση
Ο Δ.Τ. δεν αποτελεί πεδίο άσκησης των φιλόδοξων εργαζομένων (τουλάχιστον όσον αφορά το οικονομικό σκέλος. Εκεί ξεκινάς υπαλληλάκος και καταλήγεις "διευθυντής". 'Η ξεκινάς καθαρίστρια και καταλήγεις καθαρίστρια. Στον Ι.Τ. είτε είσαι μικρο-προσοντούχος (π.χ. απόφοιτος ΙΕΚ --> γραμματέας/παρασκευαστής καφέ/τηλεφωνήτρια) και εργάζεσαι το οχτάωρο σου, που μόνιμα ξεχειλώνει ή είναι φιλόδοξο "στελεχος" που έχει ξεχάσει προσωπική ζωή, αναψυχή, οικογένεια, γκόμενα/ο και κυνηγάς το αμέρικαν ντριμ....
ΣΤ. Λύσεις (???)
Η εξάλειψη των (όντως πολλές φορές λάθος χρησιμοποιούμενων) μέσων διεκδίκησης (όπως η απεργία) από τον Δ.Τ. δεν αποτελεί λύση. Λυση αποτελεί η παροχή ουσιαστικής δυνατότητας προβολής και διεκδίκησης των αιτημάτων των εργαζομένων στον Ι.Τ. Λύση αποτελεί η παροχή της δυνατότητας στους εργαζόμενους στον Ι.Τ. να ζουν ανθρώπινα. Όχι η αφαίρεση αυτού του δικαιώματος από όλους τους εργαζόμενους.
Υστερόγραφα
1. Γνωρίζετε, φίλε μου, τι συμβαίνει σε χώρες όπου πράγματικά λειτουργούν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς? Γνωρίζετε (και με αυτό σας παραπέμπω σε παλιότερ ανάρτησή σας) ποιες παροχές δικαιούται η έγγυος γυναίκα, λ.χ. στη Ιταλία? ή η μητέρα τεσσάρων παιδιών στην Αυστρία? Μήπως επίσης έχετε υπόψη ότι σε κράτη όπως αυτά τα δικαιώματα των εργαζομένων δε γνωρίζουν διάκριση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα?
2. Γράφετε: "Η "επιχείρηση" που "δουλεύουν" δεν θα πέσει ποτέ έξω". Ναι, αυτό ισχύει αν μιλάμε πράγματι για επιχειρήσεις. Αλλά, φίλε μου, αν θεωρείτε τά σχολεία των παιδιών μας ή τα ιδρύματα πρόνοιας "επιχειρήσεις", τότε σφάλλετε οικτρά.
3. Γράφετε: "...Δεν υπάρχει άνω όριο! Θα απεργούν συνέχεια μέχρι να πάρουν αυτά που θέλουν...." -Δυστυχώς όμως, οι πρόσφατες εξελίξεις των απεργιών σας διαψεύδουν. Κανείς από όσους απήργησαν πρόσφατα δεν πήρε έστω και κλάσμα όσων ζητούσε.
4. (και τελευταίο): Τιτλοφορείτε το ιστολόγιό σας "ΛΟΓΙΚΟ". Και πράγματι, εδώ είναι η ουσία των πραγμάτων. Αντί λοιπόν να ζητάτε αυτά στα οποία αναφέρεστε, ζητήστε τον ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ του εργασιακού συστήματος. Ζητείστε τον ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ των αποδοχών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δεν μπορεί να ζήσει ο σεκιουριτάς με 370 Ε το μήνα,, ο ντελιβαδόρος από τα ανύπαρκτα πουρμπουαρ, δεν μπορεί να δουλεύει η δακτυλογράφος 14ωρο, δεν είναι δυνατο ο νεοδιόριστος επαγγελματίας οπλίτης (απόφοιτος 3ης δημοτικού) να έχει αποδοχές συγκρινόμενες με του λέκτορα. Δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης ενοικιαζόμενων δωματίων (χτισμένων με επιδότηση, βέβαια) να έχει βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα και ο ταβερνιάρης στο Βουτούμι να χρεώνει τη σαλάτα 12 Ε. Τέλος, δε μπορεί να απεργεί ο βυσματούχος κηπουρός του Δήμου επειδή δεν του πήραν καινούρια ψαλίδακαι παράλληλα ο φουκαριάρα η γραφίστρια να μην μπορεί να πάρει πέντε μέρες άδεια για την τενοντίτιδα που την ταλαιπωρεί. Όσο λοιπόν πρέπει να μπορεί κάποιος να βάλει χέρι στον πρώτο, τόσο θα πρέπει να μπορεί να ζήσει η δεύτερη. Και όχι να πάρουμε την ψαλίδα και να της κόψουμε το χέρι!
31.8.07
Ασύμμετρες Απειλές, Στρατηγοί Άνεμοι και λοιπές παπάρες
Είναι πλέον δεδομένο μετά από κάθε (φυσική ή μη) καταστροφή: μετα τους σεισμούς μας γκρεμίζουν οι σεισμολογούντες, μετά τις πλημμύρες μας κατακλύζουν οι πλημμυρολογούντες και τώρα μετά από τις πυρκαγιές μας κατακαίνε οι πύρινες γλώσσες των ασχέτων..
Και στο καπάκι έρχονται οι διάπυροι αλαλαγμοί των πολιτικολογούντων....Νισάφι!
Ας δούμε όμως πως πραγματικά έχουν ορισμένα πράγματα. Ας ακούσουμε, ας διαβάσουμε, ας αφήσουμε να μιλήσουν, ας ψάξουμε να μάθουμε την αντικειμενική πραγματικότητα.
Διαβάστε:
Και στο καπάκι έρχονται οι διάπυροι αλαλαγμοί των πολιτικολογούντων....Νισάφι!
Ας δούμε όμως πως πραγματικά έχουν ορισμένα πράγματα. Ας ακούσουμε, ας διαβάσουμε, ας αφήσουμε να μιλήσουν, ας ψάξουμε να μάθουμε την αντικειμενική πραγματικότητα.
Διαβάστε:
30.8.07
Αν έκλανε η σκυλίτσα του Βύρωνα...
...περισσότερη δημοσιότητα θα είχε δοθεί
παρά στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα...
Για να μην τρέφουμε αυταπάτες.
παρά στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα...
Για να μην τρέφουμε αυταπάτες.
27.8.07
Quiz
Ξέρετε πολλούς που έκαναν ("πετυχημένη") καριέρα βγάζοντας φωτογραφίες, χωρίς να είναι φωτογράφοι?
20.8.07
ΣΙΧΤΙΡ
Ολίγα περι πυρκαγιών [θέμα πρωτότυπο, δε συμφωνείτε?]
Σκαρφαλωμένος σε ένα ημιορεινό χωριουδάκι, κλέβοντας την τηλεφωνική γραμμή για να κάνω ένα φτωχό dial-up, πήρα μια ιδέα από τα τεκταινόμενα, σκάλισα τα αγαπημένα μου ιστολόγια, ανακάλυψα μερικά ακόμα.... και ξανα-προβληματίστηκα. Ψιλο-τσαντίστηκα επίσης.
Και αυτό, γιατί ο λόγος των ιστολόγων περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το ψυχορραγόν αθηναϊκό λεκανοπέδιο. Δε λέω, πεντε εκατομμύρια ψυχές είναι αυτές, καταδικασμένες σε αργό, ασφυκτικό θάνατο. Τι γίνεται όμως παραέξω??
Μια διαδρομή εκτός λεκανοπεδίου αρκεί για να δείξει τη ζοφερή αλήθεια.
Οι τριάντα χιλιάδες στρέμματα της Πάρνηθας ωχριούν μπροστά στις εκατοντάδες χιλιάδες στρεμμάτων της Κορινθίας, της Αιγιαλείας, της Κεφαλονιάς. Κάντε μια βόλτα και θα καταλάβετε. Στην τελευταία (Κεφαλονιά) θα δείτε τι σημαίνει να περνάει η φωτιά μέσα από τα χωριά. Θα δείτε ότι εκεί, η φωτιά αφέθηκε τελικά να καταλήξει στη θάλασσα... μόνο έτσι έγινε δυνατό να τερματιστεί το σκηνικό της κόλασης....
Αντίλογος: η Πάρνηθα, η Πεντέλη (και ο Υμηττός, το Ποικίλο, το Αιγάλεω) δίνουν ζωή σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους...άρα το βάρος της καταστροφής είναι πολλαπλάσιο σε σχέση με αυτό των απέραντων καμμένων εκτάσεων της επαρχίας. Είναι πράγματι έτσι?
Ναι και όχι.
Ναι γιατί η καταστροφή των πνευμόνων του λεκανοπεδίου σημαίνει το θάνατο του μισού πληθυσμού της χώρας.
Όχι, γιατί με αυτή τη λογική θεριεύουμε τον εγωκεντρισμό της "πρωτεύουσας". (Εκείνες τις κολασμένες μέρες του Ιουλίου καιγόταν και ο Γράμμος: το θυμάται κανείς? ή μόνο αυτοί που τον είχαν ξανακάψει με ναπάλμ μισό αιώνα πριν?). Όχι, γιατί ελάχιστοι είναι τελικά αυτοί που καταλαβαίνουν, που βλέπουν τον κατήφορο, τη γλιστερή τσουλήθρα που ακολουθούμε. Όχι, γιατί είναι πάρα πολλοί πλέον οι αμνήμονες.
[Συνεχίζεται -ελπίζω]
Σκαρφαλωμένος σε ένα ημιορεινό χωριουδάκι, κλέβοντας την τηλεφωνική γραμμή για να κάνω ένα φτωχό dial-up, πήρα μια ιδέα από τα τεκταινόμενα, σκάλισα τα αγαπημένα μου ιστολόγια, ανακάλυψα μερικά ακόμα.... και ξανα-προβληματίστηκα. Ψιλο-τσαντίστηκα επίσης.
Και αυτό, γιατί ο λόγος των ιστολόγων περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το ψυχορραγόν αθηναϊκό λεκανοπέδιο. Δε λέω, πεντε εκατομμύρια ψυχές είναι αυτές, καταδικασμένες σε αργό, ασφυκτικό θάνατο. Τι γίνεται όμως παραέξω??
Μια διαδρομή εκτός λεκανοπεδίου αρκεί για να δείξει τη ζοφερή αλήθεια.
Οι τριάντα χιλιάδες στρέμματα της Πάρνηθας ωχριούν μπροστά στις εκατοντάδες χιλιάδες στρεμμάτων της Κορινθίας, της Αιγιαλείας, της Κεφαλονιάς. Κάντε μια βόλτα και θα καταλάβετε. Στην τελευταία (Κεφαλονιά) θα δείτε τι σημαίνει να περνάει η φωτιά μέσα από τα χωριά. Θα δείτε ότι εκεί, η φωτιά αφέθηκε τελικά να καταλήξει στη θάλασσα... μόνο έτσι έγινε δυνατό να τερματιστεί το σκηνικό της κόλασης....
Αντίλογος: η Πάρνηθα, η Πεντέλη (και ο Υμηττός, το Ποικίλο, το Αιγάλεω) δίνουν ζωή σε τόσα εκατομμύρια ανθρώπους...άρα το βάρος της καταστροφής είναι πολλαπλάσιο σε σχέση με αυτό των απέραντων καμμένων εκτάσεων της επαρχίας. Είναι πράγματι έτσι?
Ναι και όχι.
Ναι γιατί η καταστροφή των πνευμόνων του λεκανοπεδίου σημαίνει το θάνατο του μισού πληθυσμού της χώρας.
Όχι, γιατί με αυτή τη λογική θεριεύουμε τον εγωκεντρισμό της "πρωτεύουσας". (Εκείνες τις κολασμένες μέρες του Ιουλίου καιγόταν και ο Γράμμος: το θυμάται κανείς? ή μόνο αυτοί που τον είχαν ξανακάψει με ναπάλμ μισό αιώνα πριν?). Όχι, γιατί ελάχιστοι είναι τελικά αυτοί που καταλαβαίνουν, που βλέπουν τον κατήφορο, τη γλιστερή τσουλήθρα που ακολουθούμε. Όχι, γιατί είναι πάρα πολλοί πλέον οι αμνήμονες.
[Συνεχίζεται -ελπίζω]
Una Bocciona Colastra
Ή αλλίως, μία μποτσιόνα γουλιάστρα....
Μαθήματα νεοελληνικής γραμματείας στο καταγάλανο Ιόνιο...
Βόλτες στη blog-o-σφαιρα:
Ο παλιός φίλος λείπει, εδώ και καιρό. Μάλλον λιάζεται στην περιφέρειά του...
Ο αεικίνητος ανάστροφος μπήκε δυνατά στο παιχνίδι.... καλή συνέχεια!
Μαθήματα νεοελληνικής γραμματείας στο καταγάλανο Ιόνιο...
Βόλτες στη blog-o-σφαιρα:
Ο παλιός φίλος λείπει, εδώ και καιρό. Μάλλον λιάζεται στην περιφέρειά του...
Ο αεικίνητος ανάστροφος μπήκε δυνατά στο παιχνίδι.... καλή συνέχεια!
28.6.07
ΠΩΛΗΤΑΙ
Ναι, καλά διαβάσατε: "πωλΗται, με μεγάλους χαρακτήρες τυπωμένους σε πλαστικοποιημένο πανό, αναρτημένο στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας στην Αργυρούπολη.
Και ήταν καλαίσθητο πανό. Μεγάλοι, ευκρινείς χαρακτήρες, σωστά στοιχισμένες λέξεις, με την κατάλληλη έμφαση στο "μήνυμα": πωλΗται".
Βλέπεις τα σύγχρονα διαφημιστικά γραφεία που σέβονται τον εαυτό τους είναι άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένα. Όλα περνάνε από έναν Mac ή ένα PC, στην οθόνη και μετά στον εκτυπωτή. That's all!. Που πια οι στοιχειοθέτες, διορθωτές, τυπογράφοι, επιμελητές.... Όλα πια είναι στα ακροδάχτυλα του έμπειρου χειριστή. Ο οποίος είναι μανούλα στο Photoshop, ξεπετάει για πλάκα το Illustrator και τα ακρωνύμια DTP, RIP, PPD, PSD, AI,... του είναι προσφιλέστερα από το όνομα του συντρόφου του. Η δουλειά βλέπεις.
Αλλα ρε γαμώτο, αυτός ο κακοπληρωμένος εργαζόμενος (ή αγχωμένος ελεύθερος επαγγελματίας) κάνει ότι μπορεί να βγάλει τα προς το ζην. Κάνει ότι μπορεί προκειμένου να αποσβέσει τα λεφτά που ακούμπησε αυτός και η οικογένειά του σε κάποιο "Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών" σε κάποιο "Καλλιτεχνικό Εργαστήριο", το χρόνο που αφιέρωσε σε σεμινάρια, στη μελέτη και την ανάπτυξη αυτών που αποκαλούνται πλέον "δεξιότητες" (χα!)
Μήπως όμως το θέμα βρίσκεται σε αυτές τις γαμημένες τις "δεξιότητες"??
Ποιες είναι αυτές οι κυρίες και με ποιο δικαίωμα αντικαθιστούν την ΠΑΙΔΕΙΑ?
Ποιες είναι αυτές που καταρρακώνουν τη ΜΟΡΦΩΣΗ?
Γιατί αυτό είναι το θέμα (νομίζω, δηλαδή). Πληκτρολογώ χωρίς να γνωρίζω να γράφω. Βλέπω χωρίς να ξέρω να διαβάζω. Ακούω χωρίς να μπορώ να παρακολουθώ. Στήνω το σπιτικό μου στο ρετιρέ πολυκατοικίας της οποίας κάποιος συστηματικά, επίμονα πριονίζει τα θεμέλια. Γίνομαι "επιδέξιος", αλλά όχι μορφωμένος.
Θα μου πει κανείς, καλά στην ορθογραφία είναι το πρόβλημα? Αν δηλαδή καταργούνταν όλοι οι ορθογραφικοί και λοιποί κανόνες, αυτό θα έκανε τους ανθρώπους φτωχότερους, αμόρφωτους? Εδώ να με συμπαθάτε, αλλά ο γραπτός και προφορικός λόγος δεν είναι ούτε κανόνας, ούτε νόμος, ούτε προεδρικό διάταγμα. Είναι μια φυσική εξελικτική διαδικασία, σε απόλυτη αρμονία με τους φυσικούς νόμους. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για υπακοή σε κάποιο θέσφατο ή φιρμάνι, αλλά κάτι που (πρέπει να) είναι φυσικό.
Θέλω να πω ότι αυτό το πωλΗται δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρή αλλά σαφής ένδειξη της πορείας που ακολουθούμε, της πορείας που μας επιβάλλουν να ακολουθήσουμε: πειθήνια, άλογα όντα, χωρίς γνωστικό υπόβαθρο, στερημένοι από τα φίλτρα και κριτήρια που θα μας επιτρέψουν να γίνουμε καλύτεροι, να ζήσουμε καλύτερα, να απαιτήσουμε καλύτερη ζωή.
Και ήταν καλαίσθητο πανό. Μεγάλοι, ευκρινείς χαρακτήρες, σωστά στοιχισμένες λέξεις, με την κατάλληλη έμφαση στο "μήνυμα": πωλΗται".
Βλέπεις τα σύγχρονα διαφημιστικά γραφεία που σέβονται τον εαυτό τους είναι άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένα. Όλα περνάνε από έναν Mac ή ένα PC, στην οθόνη και μετά στον εκτυπωτή. That's all!. Που πια οι στοιχειοθέτες, διορθωτές, τυπογράφοι, επιμελητές.... Όλα πια είναι στα ακροδάχτυλα του έμπειρου χειριστή. Ο οποίος είναι μανούλα στο Photoshop, ξεπετάει για πλάκα το Illustrator και τα ακρωνύμια DTP, RIP, PPD, PSD, AI,... του είναι προσφιλέστερα από το όνομα του συντρόφου του. Η δουλειά βλέπεις.
Αλλα ρε γαμώτο, αυτός ο κακοπληρωμένος εργαζόμενος (ή αγχωμένος ελεύθερος επαγγελματίας) κάνει ότι μπορεί να βγάλει τα προς το ζην. Κάνει ότι μπορεί προκειμένου να αποσβέσει τα λεφτά που ακούμπησε αυτός και η οικογένειά του σε κάποιο "Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών" σε κάποιο "Καλλιτεχνικό Εργαστήριο", το χρόνο που αφιέρωσε σε σεμινάρια, στη μελέτη και την ανάπτυξη αυτών που αποκαλούνται πλέον "δεξιότητες" (χα!)
Μήπως όμως το θέμα βρίσκεται σε αυτές τις γαμημένες τις "δεξιότητες"??
Ποιες είναι αυτές οι κυρίες και με ποιο δικαίωμα αντικαθιστούν την ΠΑΙΔΕΙΑ?
Ποιες είναι αυτές που καταρρακώνουν τη ΜΟΡΦΩΣΗ?
Γιατί αυτό είναι το θέμα (νομίζω, δηλαδή). Πληκτρολογώ χωρίς να γνωρίζω να γράφω. Βλέπω χωρίς να ξέρω να διαβάζω. Ακούω χωρίς να μπορώ να παρακολουθώ. Στήνω το σπιτικό μου στο ρετιρέ πολυκατοικίας της οποίας κάποιος συστηματικά, επίμονα πριονίζει τα θεμέλια. Γίνομαι "επιδέξιος", αλλά όχι μορφωμένος.
Θα μου πει κανείς, καλά στην ορθογραφία είναι το πρόβλημα? Αν δηλαδή καταργούνταν όλοι οι ορθογραφικοί και λοιποί κανόνες, αυτό θα έκανε τους ανθρώπους φτωχότερους, αμόρφωτους? Εδώ να με συμπαθάτε, αλλά ο γραπτός και προφορικός λόγος δεν είναι ούτε κανόνας, ούτε νόμος, ούτε προεδρικό διάταγμα. Είναι μια φυσική εξελικτική διαδικασία, σε απόλυτη αρμονία με τους φυσικούς νόμους. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για υπακοή σε κάποιο θέσφατο ή φιρμάνι, αλλά κάτι που (πρέπει να) είναι φυσικό.
Θέλω να πω ότι αυτό το πωλΗται δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρή αλλά σαφής ένδειξη της πορείας που ακολουθούμε, της πορείας που μας επιβάλλουν να ακολουθήσουμε: πειθήνια, άλογα όντα, χωρίς γνωστικό υπόβαθρο, στερημένοι από τα φίλτρα και κριτήρια που θα μας επιτρέψουν να γίνουμε καλύτεροι, να ζήσουμε καλύτερα, να απαιτήσουμε καλύτερη ζωή.
27.6.07
Ζηλεύω τους SUVάδες! (χμ...)
Είμαι SUVφοβικός.
Παλιότερα, κάποιοι είχαν όχημα GP. Σε αρκετούς ήταν εργαλείο δουλειάς ή μέσο αναψυχής και εξερεύνησης. Βέβαια, στη χώρα της στρεβλής πραγματικότητας, κάτοχοι GP έγιναν, με ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις και οι ιδιοκτήτες μπουτίκ εσωρούχων (χα!) (τότε δεν ήταν που προστέθηκαν στο Ε2 και οι παράγραφοι περί "οχημάτων τύπου JEEP"?). Στη συνέχεια ηλθαν τα SUV... Οι οδηγοί τους, βέβαια, η μόνη διαδρομή off-road που γνώριζαν ήταν το καβάλημα πεζοδρομίου, έξω ακριβώς από κατάστημα με "επώνυμα" είδη ένδυσης και καφετέριες των 20 ευρώ το κεφάλι.
Φυσικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν. Η "ανοδος του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα" έφερε τις μεζονέτες με άδεια ναοδομίας, τα πολυόροφα υπόσκαφα στο φρύδι της καλδέρας, το μποτιλιάρισμα στη Φτερόλακκα, τα Hummer στην "πλατεία", τα Jimmy Choo και τα Panerai φορεμένα στο γυμνασμένο χέρι που κρέμεται νωχελικά από την πόρτα του roadster...
Και τα SUV μεγάλωναν. Και πλήθαιναν.
Οπότε και άρχισε το έπος της κατάκτησης "ανεξερεύνητων" μονοπατιών, κορυφών, ακρογιαλιών και γενικότερα οπουδήποτε θεωρεί ο αφρόκωλος Αθηναίος ότι είναι "φύση" (συνοδευόμενη βέβαια από spa, gourmet γεύματα με ethnic πινελιές (κατά προτίμηση παϊδάκια ή πετροσωλήνες) και νυχτερινή έξοδο για blue label και MonteCristo.
Συνάμα, όλοι έχουν βαλθεί να μας "ενημερώσουν", να μας "πληροφορήσουν". Αναλφάβητοι ρεπόρτερ, ξενέρωτοι "ψαγμένοι" τηλεοπτικοί χαχανίκοι, αγράμματοι συγγραφείς ταξιδιωτικών εντύπων, όλοι μας "ανοιγουν τα μάτια' για παρθένες παραλίες και απάτητες βουνοκορφές.
Και καλά, το χειμώνα το χιόνι σκεπάζει πολλά (μαζί και τα σκουπίδια των εκδρομέων και τις λαμαρινένιες απομιμήσεις κεραμιδοσκεπών) και τα καημένα τα βουνά αποδεικνύονται ιδιαίτερα δύσκολοι αντίπαλοι για τους επίδοξους κατακτητές τους. Οι φουκαριάρες οι παραλίες όμως? Εδώ και πενήντα χρόνια έχουν ζήσει την κατακρεούργησή τους από κτηνώδη, ανεξέλεγκτη δόμηση (και που να περάσει ο νέος αναπτυξιακός!), το κούρσεμά τους από 100-ποδα cruisers, το πισάρισμά τους από γκαζάδικα, αυτοκινητάδικα tankers και super-fast, τώρα ζούν και την κάθοδο των SUVάδων!
(...)
(...)
Δυο-τρία πράγματα με ανακουφίζουν, ευτυχώς (για την ώρα, τουλάχιστον). Πρώτον ο κοπαδιασμός των ελληναράδων. Οι μυκονιάτικες παραλίες θα βουλιάζουν ολοένα περισσότερο, γιατι "εκει θα πάμε, για να δούμε και να μας δουν". Απ΄ την άλλη, κάποιες θαλασσινές αγκαλιές θα παραμένουν ολιγοσύχναστες ή ακόμα και έρημες, απλά επειδή δεν διαθέτουν την απαραίτητη γκλαμουρο-υποδομή. Δεύτερον, η απίστευτη ασχετοσύνη των περισσότερων. Ακόμα θυμάμαι έντονα το θηριώδες Pajero που κατάφερε να το κολλήσει ο ευσταλής οδηγός του στην παραλία του *********, εκεί που περνούσε με χαρακτηριστική άνεση η γηραιά Corolla του επίσης γηραιού κυρίου Γ*******.
(Συνεχίζεται)
Παλιότερα, κάποιοι είχαν όχημα GP. Σε αρκετούς ήταν εργαλείο δουλειάς ή μέσο αναψυχής και εξερεύνησης. Βέβαια, στη χώρα της στρεβλής πραγματικότητας, κάτοχοι GP έγιναν, με ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις και οι ιδιοκτήτες μπουτίκ εσωρούχων (χα!) (τότε δεν ήταν που προστέθηκαν στο Ε2 και οι παράγραφοι περί "οχημάτων τύπου JEEP"?). Στη συνέχεια ηλθαν τα SUV... Οι οδηγοί τους, βέβαια, η μόνη διαδρομή off-road που γνώριζαν ήταν το καβάλημα πεζοδρομίου, έξω ακριβώς από κατάστημα με "επώνυμα" είδη ένδυσης και καφετέριες των 20 ευρώ το κεφάλι.
Φυσικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν. Η "ανοδος του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα" έφερε τις μεζονέτες με άδεια ναοδομίας, τα πολυόροφα υπόσκαφα στο φρύδι της καλδέρας, το μποτιλιάρισμα στη Φτερόλακκα, τα Hummer στην "πλατεία", τα Jimmy Choo και τα Panerai φορεμένα στο γυμνασμένο χέρι που κρέμεται νωχελικά από την πόρτα του roadster...
Και τα SUV μεγάλωναν. Και πλήθαιναν.
Οπότε και άρχισε το έπος της κατάκτησης "ανεξερεύνητων" μονοπατιών, κορυφών, ακρογιαλιών και γενικότερα οπουδήποτε θεωρεί ο αφρόκωλος Αθηναίος ότι είναι "φύση" (συνοδευόμενη βέβαια από spa, gourmet γεύματα με ethnic πινελιές (κατά προτίμηση παϊδάκια ή πετροσωλήνες) και νυχτερινή έξοδο για blue label και MonteCristo.
Συνάμα, όλοι έχουν βαλθεί να μας "ενημερώσουν", να μας "πληροφορήσουν". Αναλφάβητοι ρεπόρτερ, ξενέρωτοι "ψαγμένοι" τηλεοπτικοί χαχανίκοι, αγράμματοι συγγραφείς ταξιδιωτικών εντύπων, όλοι μας "ανοιγουν τα μάτια' για παρθένες παραλίες και απάτητες βουνοκορφές.
Και καλά, το χειμώνα το χιόνι σκεπάζει πολλά (μαζί και τα σκουπίδια των εκδρομέων και τις λαμαρινένιες απομιμήσεις κεραμιδοσκεπών) και τα καημένα τα βουνά αποδεικνύονται ιδιαίτερα δύσκολοι αντίπαλοι για τους επίδοξους κατακτητές τους. Οι φουκαριάρες οι παραλίες όμως? Εδώ και πενήντα χρόνια έχουν ζήσει την κατακρεούργησή τους από κτηνώδη, ανεξέλεγκτη δόμηση (και που να περάσει ο νέος αναπτυξιακός!), το κούρσεμά τους από 100-ποδα cruisers, το πισάρισμά τους από γκαζάδικα, αυτοκινητάδικα tankers και super-fast, τώρα ζούν και την κάθοδο των SUVάδων!
(...)
(...)
Δυο-τρία πράγματα με ανακουφίζουν, ευτυχώς (για την ώρα, τουλάχιστον). Πρώτον ο κοπαδιασμός των ελληναράδων. Οι μυκονιάτικες παραλίες θα βουλιάζουν ολοένα περισσότερο, γιατι "εκει θα πάμε, για να δούμε και να μας δουν". Απ΄ την άλλη, κάποιες θαλασσινές αγκαλιές θα παραμένουν ολιγοσύχναστες ή ακόμα και έρημες, απλά επειδή δεν διαθέτουν την απαραίτητη γκλαμουρο-υποδομή. Δεύτερον, η απίστευτη ασχετοσύνη των περισσότερων. Ακόμα θυμάμαι έντονα το θηριώδες Pajero που κατάφερε να το κολλήσει ο ευσταλής οδηγός του στην παραλία του *********, εκεί που περνούσε με χαρακτηριστική άνεση η γηραιά Corolla του επίσης γηραιού κυρίου Γ*******.
(Συνεχίζεται)
26.6.07
Αναζητήσεις μεσω Διαδικτύου
Είναι ωραίο τελικά να βρίσκεις, δεκαπέντε χρόνια μετά, ίχνη παλιών γνώριμων. Ο παλιός φίλος είναι εδώ, κάπου εδώ γύρω, σε κάποιο κόμβο. Καλή αντάμωση. Τα ξαναλέμε.
21.6.07
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)