Ναι, καλά διαβάσατε: "πωλΗται, με μεγάλους χαρακτήρες τυπωμένους σε πλαστικοποιημένο πανό, αναρτημένο στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου μιας πολυκατοικίας στην Αργυρούπολη.
Και ήταν καλαίσθητο πανό. Μεγάλοι, ευκρινείς χαρακτήρες, σωστά στοιχισμένες λέξεις, με την κατάλληλη έμφαση στο "μήνυμα": πωλΗται".
Βλέπεις τα σύγχρονα διαφημιστικά γραφεία που σέβονται τον εαυτό τους είναι άρτια τεχνολογικά εξοπλισμένα. Όλα περνάνε από έναν Mac ή ένα PC, στην οθόνη και μετά στον εκτυπωτή. That's all!. Που πια οι στοιχειοθέτες, διορθωτές, τυπογράφοι, επιμελητές.... Όλα πια είναι στα ακροδάχτυλα του έμπειρου χειριστή. Ο οποίος είναι μανούλα στο Photoshop, ξεπετάει για πλάκα το Illustrator και τα ακρωνύμια DTP, RIP, PPD, PSD, AI,... του είναι προσφιλέστερα από το όνομα του συντρόφου του. Η δουλειά βλέπεις.
Αλλα ρε γαμώτο, αυτός ο κακοπληρωμένος εργαζόμενος (ή αγχωμένος ελεύθερος επαγγελματίας) κάνει ότι μπορεί να βγάλει τα προς το ζην. Κάνει ότι μπορεί προκειμένου να αποσβέσει τα λεφτά που ακούμπησε αυτός και η οικογένειά του σε κάποιο "Κέντρο Ελευθέρων Σπουδών" σε κάποιο "Καλλιτεχνικό Εργαστήριο", το χρόνο που αφιέρωσε σε σεμινάρια, στη μελέτη και την ανάπτυξη αυτών που αποκαλούνται πλέον "δεξιότητες" (χα!)
Μήπως όμως το θέμα βρίσκεται σε αυτές τις γαμημένες τις "δεξιότητες"??
Ποιες είναι αυτές οι κυρίες και με ποιο δικαίωμα αντικαθιστούν την ΠΑΙΔΕΙΑ?
Ποιες είναι αυτές που καταρρακώνουν τη ΜΟΡΦΩΣΗ?
Γιατί αυτό είναι το θέμα (νομίζω, δηλαδή). Πληκτρολογώ χωρίς να γνωρίζω να γράφω. Βλέπω χωρίς να ξέρω να διαβάζω. Ακούω χωρίς να μπορώ να παρακολουθώ. Στήνω το σπιτικό μου στο ρετιρέ πολυκατοικίας της οποίας κάποιος συστηματικά, επίμονα πριονίζει τα θεμέλια. Γίνομαι "επιδέξιος", αλλά όχι μορφωμένος.
Θα μου πει κανείς, καλά στην ορθογραφία είναι το πρόβλημα? Αν δηλαδή καταργούνταν όλοι οι ορθογραφικοί και λοιποί κανόνες, αυτό θα έκανε τους ανθρώπους φτωχότερους, αμόρφωτους? Εδώ να με συμπαθάτε, αλλά ο γραπτός και προφορικός λόγος δεν είναι ούτε κανόνας, ούτε νόμος, ούτε προεδρικό διάταγμα. Είναι μια φυσική εξελικτική διαδικασία, σε απόλυτη αρμονία με τους φυσικούς νόμους. Με άλλα λόγια, δεν πρόκειται για υπακοή σε κάποιο θέσφατο ή φιρμάνι, αλλά κάτι που (πρέπει να) είναι φυσικό.
Θέλω να πω ότι αυτό το πωλΗται δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρή αλλά σαφής ένδειξη της πορείας που ακολουθούμε, της πορείας που μας επιβάλλουν να ακολουθήσουμε: πειθήνια, άλογα όντα, χωρίς γνωστικό υπόβαθρο, στερημένοι από τα φίλτρα και κριτήρια που θα μας επιτρέψουν να γίνουμε καλύτεροι, να ζήσουμε καλύτερα, να απαιτήσουμε καλύτερη ζωή.
28.6.07
27.6.07
Ζηλεύω τους SUVάδες! (χμ...)
Είμαι SUVφοβικός.
Παλιότερα, κάποιοι είχαν όχημα GP. Σε αρκετούς ήταν εργαλείο δουλειάς ή μέσο αναψυχής και εξερεύνησης. Βέβαια, στη χώρα της στρεβλής πραγματικότητας, κάτοχοι GP έγιναν, με ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις και οι ιδιοκτήτες μπουτίκ εσωρούχων (χα!) (τότε δεν ήταν που προστέθηκαν στο Ε2 και οι παράγραφοι περί "οχημάτων τύπου JEEP"?). Στη συνέχεια ηλθαν τα SUV... Οι οδηγοί τους, βέβαια, η μόνη διαδρομή off-road που γνώριζαν ήταν το καβάλημα πεζοδρομίου, έξω ακριβώς από κατάστημα με "επώνυμα" είδη ένδυσης και καφετέριες των 20 ευρώ το κεφάλι.
Φυσικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν. Η "ανοδος του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα" έφερε τις μεζονέτες με άδεια ναοδομίας, τα πολυόροφα υπόσκαφα στο φρύδι της καλδέρας, το μποτιλιάρισμα στη Φτερόλακκα, τα Hummer στην "πλατεία", τα Jimmy Choo και τα Panerai φορεμένα στο γυμνασμένο χέρι που κρέμεται νωχελικά από την πόρτα του roadster...
Και τα SUV μεγάλωναν. Και πλήθαιναν.
Οπότε και άρχισε το έπος της κατάκτησης "ανεξερεύνητων" μονοπατιών, κορυφών, ακρογιαλιών και γενικότερα οπουδήποτε θεωρεί ο αφρόκωλος Αθηναίος ότι είναι "φύση" (συνοδευόμενη βέβαια από spa, gourmet γεύματα με ethnic πινελιές (κατά προτίμηση παϊδάκια ή πετροσωλήνες) και νυχτερινή έξοδο για blue label και MonteCristo.
Συνάμα, όλοι έχουν βαλθεί να μας "ενημερώσουν", να μας "πληροφορήσουν". Αναλφάβητοι ρεπόρτερ, ξενέρωτοι "ψαγμένοι" τηλεοπτικοί χαχανίκοι, αγράμματοι συγγραφείς ταξιδιωτικών εντύπων, όλοι μας "ανοιγουν τα μάτια' για παρθένες παραλίες και απάτητες βουνοκορφές.
Και καλά, το χειμώνα το χιόνι σκεπάζει πολλά (μαζί και τα σκουπίδια των εκδρομέων και τις λαμαρινένιες απομιμήσεις κεραμιδοσκεπών) και τα καημένα τα βουνά αποδεικνύονται ιδιαίτερα δύσκολοι αντίπαλοι για τους επίδοξους κατακτητές τους. Οι φουκαριάρες οι παραλίες όμως? Εδώ και πενήντα χρόνια έχουν ζήσει την κατακρεούργησή τους από κτηνώδη, ανεξέλεγκτη δόμηση (και που να περάσει ο νέος αναπτυξιακός!), το κούρσεμά τους από 100-ποδα cruisers, το πισάρισμά τους από γκαζάδικα, αυτοκινητάδικα tankers και super-fast, τώρα ζούν και την κάθοδο των SUVάδων!
(...)
(...)
Δυο-τρία πράγματα με ανακουφίζουν, ευτυχώς (για την ώρα, τουλάχιστον). Πρώτον ο κοπαδιασμός των ελληναράδων. Οι μυκονιάτικες παραλίες θα βουλιάζουν ολοένα περισσότερο, γιατι "εκει θα πάμε, για να δούμε και να μας δουν". Απ΄ την άλλη, κάποιες θαλασσινές αγκαλιές θα παραμένουν ολιγοσύχναστες ή ακόμα και έρημες, απλά επειδή δεν διαθέτουν την απαραίτητη γκλαμουρο-υποδομή. Δεύτερον, η απίστευτη ασχετοσύνη των περισσότερων. Ακόμα θυμάμαι έντονα το θηριώδες Pajero που κατάφερε να το κολλήσει ο ευσταλής οδηγός του στην παραλία του *********, εκεί που περνούσε με χαρακτηριστική άνεση η γηραιά Corolla του επίσης γηραιού κυρίου Γ*******.
(Συνεχίζεται)
Παλιότερα, κάποιοι είχαν όχημα GP. Σε αρκετούς ήταν εργαλείο δουλειάς ή μέσο αναψυχής και εξερεύνησης. Βέβαια, στη χώρα της στρεβλής πραγματικότητας, κάτοχοι GP έγιναν, με ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις και οι ιδιοκτήτες μπουτίκ εσωρούχων (χα!) (τότε δεν ήταν που προστέθηκαν στο Ε2 και οι παράγραφοι περί "οχημάτων τύπου JEEP"?). Στη συνέχεια ηλθαν τα SUV... Οι οδηγοί τους, βέβαια, η μόνη διαδρομή off-road που γνώριζαν ήταν το καβάλημα πεζοδρομίου, έξω ακριβώς από κατάστημα με "επώνυμα" είδη ένδυσης και καφετέριες των 20 ευρώ το κεφάλι.
Φυσικά, τα πράγματα εξελίχθηκαν. Η "ανοδος του βιοτικού επιπέδου του Έλληνα" έφερε τις μεζονέτες με άδεια ναοδομίας, τα πολυόροφα υπόσκαφα στο φρύδι της καλδέρας, το μποτιλιάρισμα στη Φτερόλακκα, τα Hummer στην "πλατεία", τα Jimmy Choo και τα Panerai φορεμένα στο γυμνασμένο χέρι που κρέμεται νωχελικά από την πόρτα του roadster...
Και τα SUV μεγάλωναν. Και πλήθαιναν.
Οπότε και άρχισε το έπος της κατάκτησης "ανεξερεύνητων" μονοπατιών, κορυφών, ακρογιαλιών και γενικότερα οπουδήποτε θεωρεί ο αφρόκωλος Αθηναίος ότι είναι "φύση" (συνοδευόμενη βέβαια από spa, gourmet γεύματα με ethnic πινελιές (κατά προτίμηση παϊδάκια ή πετροσωλήνες) και νυχτερινή έξοδο για blue label και MonteCristo.
Συνάμα, όλοι έχουν βαλθεί να μας "ενημερώσουν", να μας "πληροφορήσουν". Αναλφάβητοι ρεπόρτερ, ξενέρωτοι "ψαγμένοι" τηλεοπτικοί χαχανίκοι, αγράμματοι συγγραφείς ταξιδιωτικών εντύπων, όλοι μας "ανοιγουν τα μάτια' για παρθένες παραλίες και απάτητες βουνοκορφές.
Και καλά, το χειμώνα το χιόνι σκεπάζει πολλά (μαζί και τα σκουπίδια των εκδρομέων και τις λαμαρινένιες απομιμήσεις κεραμιδοσκεπών) και τα καημένα τα βουνά αποδεικνύονται ιδιαίτερα δύσκολοι αντίπαλοι για τους επίδοξους κατακτητές τους. Οι φουκαριάρες οι παραλίες όμως? Εδώ και πενήντα χρόνια έχουν ζήσει την κατακρεούργησή τους από κτηνώδη, ανεξέλεγκτη δόμηση (και που να περάσει ο νέος αναπτυξιακός!), το κούρσεμά τους από 100-ποδα cruisers, το πισάρισμά τους από γκαζάδικα, αυτοκινητάδικα tankers και super-fast, τώρα ζούν και την κάθοδο των SUVάδων!
(...)
(...)
Δυο-τρία πράγματα με ανακουφίζουν, ευτυχώς (για την ώρα, τουλάχιστον). Πρώτον ο κοπαδιασμός των ελληναράδων. Οι μυκονιάτικες παραλίες θα βουλιάζουν ολοένα περισσότερο, γιατι "εκει θα πάμε, για να δούμε και να μας δουν". Απ΄ την άλλη, κάποιες θαλασσινές αγκαλιές θα παραμένουν ολιγοσύχναστες ή ακόμα και έρημες, απλά επειδή δεν διαθέτουν την απαραίτητη γκλαμουρο-υποδομή. Δεύτερον, η απίστευτη ασχετοσύνη των περισσότερων. Ακόμα θυμάμαι έντονα το θηριώδες Pajero που κατάφερε να το κολλήσει ο ευσταλής οδηγός του στην παραλία του *********, εκεί που περνούσε με χαρακτηριστική άνεση η γηραιά Corolla του επίσης γηραιού κυρίου Γ*******.
(Συνεχίζεται)
26.6.07
Αναζητήσεις μεσω Διαδικτύου
Είναι ωραίο τελικά να βρίσκεις, δεκαπέντε χρόνια μετά, ίχνη παλιών γνώριμων. Ο παλιός φίλος είναι εδώ, κάπου εδώ γύρω, σε κάποιο κόμβο. Καλή αντάμωση. Τα ξαναλέμε.
21.6.07
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)