Παράλογο?

Αγαπητέ μου φίλε, σας διαβάζω εδώ και λίγο καιρό συστηματικά. Διατυπώνετε λογικές απόψεις -όπως άλλωστε τιτλοφορείται το ιστολόγιό σας. Δε σας κρύβω, ωστόσο, ότι σε ορισμένες από τις απόψεις σας βρήκα κάποια λογικά κενά, ή τουλάχιστον έτσι φάνηκαν σε μένα.
Στην τελευταία ανάρτησή σας όμως, θεωρώ ότι έχετε ακολουθήσει λάθος συλλογιστική οδό.
Επιτρέψτε μου:

Α. Δεδομένα:
1. Οι εργασιακές συνθήκες στον ιδιωτικό τομέα είναι άθλιες. Γεγονός αδιαμφισβήτητο, το οποίο είναι εντονότερο όσο κατεβαίνουμε την κλίμακα "ιεραρχίας" ή το προσοντολόγιο.
2. Οι εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο είναι σαφώς καλύτερες, συχνότατα σε βαθμό σκανδαλώδη σε σχέση με τον ιδιωτικό (Παράδειγμα: πρόσφατα θεσπίστηκε η γονική άδεια, που δίνεται στους γονείς για να επισκεφτούν το σχολείο του παιδιού της. Αυτό όμως ισχύει μόνο για το δημόσιο, λες και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι αναθρέφουν μοσχάρια, όχι ανθρώπους).
3. Ο δημόσιος τομέας παρουσιάζει την εικόνα ταχέως εξαπλούμενου καρκινώματος.
4. Ο δημόσιος τομέας ασθενεί βαριά: ανοργανωσιά, ακαταλόγιστο ευθυνών, διαφθορά, αρτηριοσκληρωτικός δεινοσαυρισμός, γιγαντισμός και άλλα τέτοια όμορφα.

Β. Παρανόηση (Α)
Μισθολογικές διαφορές δημοσίου - ιδιωτικού τομέα. Τούτες αποτελουν βασικό επίπεδο τριβής και διαξιφισμών. Η αλήθεια, ωστόσο, δεν μπορεί να αποδοθεί με μια απλή φράση του τύπου: "στον Χ τομέα οι αποδοχές είναι καλύτερες". Και αυτό διότι, αν οι καθαρίστριες ή οι φύλακες ενός δημόσιου κτιρίου έχουν καλύτερες αποδοχές από ένα σεκιουριτά ή μια ταμία σε σουπερμάρκετ, ανεβαίνοντας την "ιεραρχία" η κατάσταση αντιστρέφεται άρδην υπέρ του ιδιωτικού τομέα. Ο μισθός ένός επίκουρου καθηγητή, λόγου χάρη, συγκρίνεται μόνο με αυτόν ενός προιστάμενου καταστήματος υποδημάτων. Φτάνοντας μάλιστα σε υψηλά κλιμάκια, τότε είναι σίγουρο ότι γνωρίζετε ότι οι αποδοχές ενός CEO είναι τουλάχιστον πενταπλάσιες ενός Γενικού Γραμμματέα ή ενός Καθηγητή Πανεπιστημίου.

Γ. Προβλήματα (που ζητούν λύση)
1. Εργασιακές συνθήκες.
2. Εργασιακές συνθήκες
και
3. Εργασιακές συνθήκες.

Δ. Ζητούμενα
Με δεδομένα όλα τα παραπάνω (και πολλά-πολλά ακόμη, φυσικά) το ζητούμενο ΠΡΕΠΕΙ να είναι ΟΧΙ η προς τα κάτω εξίσωση των εργασιακών δικαιωμάτων! Για να αισθανόμαστε δηλαδή όλοι άνετα, πρέπει να επιστρέψουμε στο εβδομαδιαίο ογδοντάωρο? Και άν αυτό συμβαίνει ήδη (που συμβαίνει σε πάμπολλες επιχειρήσεις), ΑΥΤΟ είναι που πρέπει να επιδιώξουμε?

Γράφετε: "όποιος γουστάρει να πάει στον ιδιωτικό τομέα να δει τι καλά που είναι"... Αναρωτηθήκατε γιατί κανείς ΔΕΝ γουστάρει? Φταίει γι'αυτό ο ιδιωτικό τομέας από μόνος του ή μήπως κάτι άλλο? Μηπως (λέω) το πλαίσιο λειτουργίας του? Μήπως το ΓΕΓΟΝΟΣ ότι απουσιάζει έστω και η παραμικρή υποψία ΕΛΕΓΧΟΥ του? Τήρηση νόμων και διατάξεων?

Αποδέχεστε αβασάνιστα το ότι ο εργαζόμενος στον Ι.Τ. λαμβάνει αποδοχές υποδεκαπλάσιες της αξίας του παραγόμενου από αυτόν έργου, ενώ παράλληλα στηλιτεύετε το γεγονός ότι ο εργαζόμενος στον Δ.Τ. αμοίβεται πλουσιοπάροχα, σε σχέση με αυτό το οποίο αποδίδει.
Μήπως (λέω) θα ήταν υγιέστερο να επιδιωχθεί μια εξισορρόπηση, μια ουσιαστική διόρθωση αυτής της ανισορροπίας?


Ε. Μια διευκρίνιση
Ο Δ.Τ. δεν αποτελεί πεδίο άσκησης των φιλόδοξων εργαζομένων (τουλάχιστον όσον αφορά το οικονομικό σκέλος. Εκεί ξεκινάς υπαλληλάκος και καταλήγεις "διευθυντής". 'Η ξεκινάς καθαρίστρια και καταλήγεις καθαρίστρια. Στον Ι.Τ. είτε είσαι μικρο-προσοντούχος (π.χ. απόφοιτος ΙΕΚ --> γραμματέας/παρασκευαστής καφέ/τηλεφωνήτρια) και εργάζεσαι το οχτάωρο σου, που μόνιμα ξεχειλώνει ή είναι φιλόδοξο "στελεχος" που έχει ξεχάσει προσωπική ζωή, αναψυχή, οικογένεια, γκόμενα/ο και κυνηγάς το αμέρικαν ντριμ....

ΣΤ. Λύσεις (???)
Η εξάλειψη των (όντως πολλές φορές λάθος χρησιμοποιούμενων) μέσων διεκδίκησης (όπως η απεργία) από τον Δ.Τ. δεν αποτελεί λύση. Λυση αποτελεί η παροχή ουσιαστικής δυνατότητας προβολής και διεκδίκησης των αιτημάτων των εργαζομένων στον Ι.Τ. Λύση αποτελεί η παροχή της δυνατότητας στους εργαζόμενους στον Ι.Τ. να ζουν ανθρώπινα. Όχι η αφαίρεση αυτού του δικαιώματος από όλους τους εργαζόμενους.

Υστερόγραφα
1. Γνωρίζετε, φίλε μου, τι συμβαίνει σε χώρες όπου πράγματικά λειτουργούν οι κανόνες της ελεύθερης αγοράς? Γνωρίζετε (και με αυτό σας παραπέμπω σε παλιότερ ανάρτησή σας) ποιες παροχές δικαιούται η έγγυος γυναίκα, λ.χ. στη Ιταλία? ή η μητέρα τεσσάρων παιδιών στην Αυστρία? Μήπως επίσης έχετε υπόψη ότι σε κράτη όπως αυτά τα δικαιώματα των εργαζομένων δε γνωρίζουν διάκριση σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα?

2. Γράφετε: "Η "επιχείρηση" που "δουλεύουν" δεν θα πέσει ποτέ έξω". Ναι, αυτό ισχύει αν μιλάμε πράγματι για επιχειρήσεις. Αλλά, φίλε μου, αν θεωρείτε τά σχολεία των παιδιών μας ή τα ιδρύματα πρόνοιας "επιχειρήσεις", τότε σφάλλετε οικτρά.

3. Γράφετε: "...Δεν υπάρχει άνω όριο! Θα απεργούν συνέχεια μέχρι να πάρουν αυτά που θέλουν...." -Δυστυχώς όμως, οι πρόσφατες εξελίξεις των απεργιών σας διαψεύδουν. Κανείς από όσους απήργησαν πρόσφατα δεν πήρε έστω και κλάσμα όσων ζητούσε.

4. (και τελευταίο): Τιτλοφορείτε το ιστολόγιό σας "ΛΟΓΙΚΟ". Και πράγματι, εδώ είναι η ουσία των πραγμάτων. Αντί λοιπόν να ζητάτε αυτά στα οποία αναφέρεστε, ζητήστε τον ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ του εργασιακού συστήματος. Ζητείστε τον ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ των αποδοχών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Δεν μπορεί να ζήσει ο σεκιουριτάς με 370 Ε το μήνα,, ο ντελιβαδόρος από τα ανύπαρκτα πουρμπουαρ, δεν μπορεί να δουλεύει η δακτυλογράφος 14ωρο, δεν είναι δυνατο ο νεοδιόριστος επαγγελματίας οπλίτης (απόφοιτος 3ης δημοτικού) να έχει αποδοχές συγκρινόμενες με του λέκτορα. Δεν μπορεί ο ιδιοκτήτης ενοικιαζόμενων δωματίων (χτισμένων με επιδότηση, βέβαια) να έχει βρει το μήνα που τρέφει τους έντεκα και ο ταβερνιάρης στο Βουτούμι να χρεώνει τη σαλάτα 12 Ε. Τέλος, δε μπορεί να απεργεί ο βυσματούχος κηπουρός του Δήμου επειδή δεν του πήραν καινούρια ψαλίδακαι παράλληλα ο φουκαριάρα η γραφίστρια να μην μπορεί να πάρει πέντε μέρες άδεια για την τενοντίτιδα που την ταλαιπωρεί. Όσο λοιπόν πρέπει να μπορεί κάποιος να βάλει χέρι στον πρώτο, τόσο θα πρέπει να μπορεί να ζήσει η δεύτερη. Και όχι να πάρουμε την ψαλίδα και να της κόψουμε το χέρι!